براون و بوش، سختگير نسبت به ايران - ايل جورناله

: - چهارشنبه 10 مرداد 1386 [2007.08.01]
آلبرتو پازوليني زانللي
يک شام، يک صبحانه، يک گردش، يک نهار، يک کنفرانس مطبوعاتي و بيش از چندين ساعت زمان براي گفتگوي رو در رو. اولين ديدار گوردن براون از آمريکا، به عنوان نخست وزير انگلستان، طولاني و تا آنجا که ممکن بود صميمانه و در کمپ ديويد انجام شد. اين ديدار در مزرعه جورج بوش در تگزاس، به صميميت تبديل شد. هر دو نفر بايد براي آغاز روابطي که همه مي دانند رنگ و بوي رابطه طولاني بوش و بلر را ندارد، خود را آماده مي کردند. اين را از طرز لباس پوشيدن اين دو رهبر مي شد فهميد؛ از شلوار جين و پيراهن آستين کوتاه خبري نبود. هردو نفر کت دو دگمه و کراوات داشتند. اما تفاوتي که وجود داشت سبک لباس پوشيدن آنها بود.
مرد اسکاتلندي که از لندن آمده بود، در اين موقعيت هم رسمي تر، خشک تر، محافظه کار تر از بلر بود. اين نکته را از قبل هم به يکي از وزرايش اعلام کرده بود؛ با روي کار آمدن براون، آمريکا و انگلستان دوست باقي مي مانند، اما ديگر مثل "دوقلو هاي سيامي" نخواهند بود. حتي در جريان کنفرانس مطبوعاتي آن دو مي شد اين تفاوت ها را ديد.
بوش، چنانکه عادتش است ديدش را نسبت به جهان با تهديد، شرح وظايف و کارهايي که بعدي مذهبي دارند، آغاز کرد و يک بار ديگر به نبرد بين خير و شر اشاره کرد؛ درحالي که براون به موضوعات اساسي و با لحني شمرده و کلماتي وزين، اشاره کرد. در پايان در همه موارد به توافق رسيدند و تنها تفاوت در لحن سخنراني شان بود. براون، آمريکا را براي اين "نقش رهبري در مبارزه با تروريسم بين المللي را ايفا کرده است"، ستود.
براون خاطرنشان کرد روابط آمريکا و انگلستان همچنان مصمم و مشخص است، بخصوص در "مواردي خاص" که همان علايق مشترک شان است و اگر اختلافات ريشه اي ايدئولوژيک و فرهنگي که از آنها دو کشور مستقل ساخته است نبود، مي شد آنها را يکي دانست. وي گفت حالا زمان آن رسيده است که پاي ميز مذاکره بنشينيم و براي هميشه به يک توافق نسبي برسيم.
توافقات متعدد بودند: توافق بر سر افغانستان، که نخست وزير آن را چنين توصيف کرد "خط مقدم مبارزه با تروريسم"، اين همان تشبيهي بود که مخاطبش در مورد عراق بکار مي برد؛ توافق بر سر دارفور يا بهتر است بگوييم لزوم اقدام عاجل در مورد اين کشور که احتمال آن زياد است که نقش رهبري در اين مورد به گردن انگلستان بيافتد که دوش به دوش فرانسه به نتيجه مطلوب برسد؛ توافق بر سر دوحه و مسئله جهاني شدن؛ توافق بر سر ايران يا به عبارت ديگر لزوم سختگيري بيشتر در قطعنامه هاي صادر شده توسط سازمان ملل براي مقابله با برنامه هاي اتمي ايران. هيچ چيز درمورد اقدام هاي احتمالي بعدي که آمريکا معتقد است مي تواند نظامي هم باشد و انگلستان تا کنون آن را مطرح نکرده است، به ميان نيامد.
درمورد عراق چند کلمه اي خوانده شد و از اين گفته ها چنين بر مي آمد که هيچ شکافي بين انگلستان و آمريکا وجود ندارد. بوش در اين مورد گفت: "راه حل «بلري» بار مثبتي براي انگلستان داشته است و من از همکاري بريتانيا درجنگ عراق تشکر مي کنم". براون اين گفتگو را مثبت ارزيابي کرد و آن را "دقيق و صريح" توصيف کرد. تنها اختلاف بوجود آمده بين دو کشوربر سرزمان بندي جنگ عراق بود که رئيس جمهور آمريکا معتقد بود که "شکست در عراق، عاقبت سنگيني دارد که حتما نخست وزير انگلستان متوجه آن شده است". اما گوردن براون به اين گفته اهميتي نداد و ابراز داشت که انگلستان تا کي بايد به جنگي که سخت و طولاني است، ادامه بدهد.
به گفته نخست وزير، تصميم در اين باره به نتايج حاصل از گفتگو با فرماندهان ارتش و بخصوص به موقعيت بصره، که مقر نيروهاي نظامي انگلستان است، بستگي دارد. البته مدت هاست که خروج نيروهاي نظامي از بصره آغاز شده است که نه بوش و نه براون به آن اشاره اي نکردند، اما حضور نظامي انگلستان در عراق با 40 هزار سرباز آغاز شد که اين تعداد به 5500 نفر تقليل پيدا کرده است و اين تغيير در زماني که بلر هنوز در خيابان اونينگ اقامت داشت، صورت گرفته بود.
منبع: ايل جورناله، 31 ژوئيه 2007