نه فراموش می کنیم، نه می بخشیم!

مادر لباس ‌ها را گرفت و گفت: هفت سال مرا از کرج به اوین کشاندید، و هر بار پرسیدم دخترم کی آزاد میشود؟ گفتید: بزودی. حالا بی آنکه حتی نشانی گورش را بدهید تنها لباس هایش را تحویلم میدهید؟! لباس های او را بر آستانه در خانه مان آویزان میکنم تا یادمان نرود شما با ما چه کردید.
آنان که هزاران زن و مرد مبارز و آزادیخواه را در زندانها تیرباران و به دار آویختند، آنان که هزاران دختر و پسر جوان را به جوخه مرگ سپردند، آنان که سرکوب و آزار مردم را ضامن بقای حکومت نکبت بار خود می دانند، آنان که می خواهند کشتار هزاران زن و مرد به فراموشی سپرده شود، باید بدانند مادران، پدران، همسران، فرزندان، خواهران، برادران و توده مردمی که عزیزانشان در زندانهای حاکمان جنایت کار اسلامی به جوخه مرگ سپرده شدند، هرگز این جنایت وحشیانه را فراموش نخواهند کرد و عاملان و مسببان آن را نخواهند بخشید.
آنان که امید دارند با گذشت زمان، این جنایت هولناک و این زخم عمیق اجتماعی به فراموشی سپرده شود، باید بدانند که ما این جنایت را نه فراموش می کنیم و نه می بخشیم. و مانند هرسال، امسال نیز در نوزدهمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی، یاد آزاد مردان و آزاد زنانی را که در زندانهای حکومت اسلامی به جوخه مرگ سپرده شدند، گرامی می داریم.
مکان : هوس بی ترف- استکهلم زمان: شنبه 11 اگوست 2007، ساعت ۶ بعد از ظهر
کانون زندانیان سیاسی ایران(در تبعید)