ايتاليا: با اعدام مخالفيم، اما اقتصاد مهمتر است
گزارش ايل جورناله درمورد اعدام هاي اخير در ايران - سه شنبه 16 مرداد 1386 [2007.08.07]
جان ميکالسين
رم- غر زدن يکي از سخنگو هاي ايراني کافي بود. تشر زدن وزارت امور خارجه ايران و اظهار اين نکته که در امور داخلي کشور ما دخالت نکنيد، کافي بود که معاون وزارت امور خارجه ايتاليا، اوگو اينتيني دستور عقب نشيني را صادر کند. اگر فکر کرده ايد وزارت امور خارجه ايتاليا از به دار آويخته شدن 11 نفر در ميدان هاي تهران طي هفته گذشته، يا 16 نفري که قبل از آنها به دار آويخته شدند و يا 120 نفري که در سال گدشته اعدام شدند، کوچکترين ابراز ناراحتي کرده باشد، سخت در اشتباهيد: هيچ اتفاقي نيافتاد. دولت ما که پرچمدار نفي اعدام سازمان ملل است، با وظايفش ميانه خوشي ندارد. مثل لشکر شکست خورده مي ماند که پرچم اش را لگد مال کرده و اصولي که به آن پاي بند بود را به فراموشي سپرده و به انتظار روزهاي بهتر نشسته است.
بمب خوشه اي از سالن کنفرانس مطبوعاتي وزارت امور خارجه ايران پرتاپ شد، يعني همان جايي که محمد علي حسيني واکنش هاي بين المللي را نسبت به اعدام 16 نفر در هفته گذشته و دادن حکم اعدام دو روزنامه نگار کرد، به شدت محکوم کرد. در اينجا بود که وزارت امور خارجه ايتاليا بشدت به اعدام ها انتقاد کرد و خواستار متوقف شدن حکم اعدام دو روزنامه نگار شد. اما دولت ايران از طريق محمد علي حسيني به ايتاليا فهماند که اعتراض هاي ايتاليا و ساير کشور ها، اعتبار ندارد. وي گفت:« هر کشور مستقلي در مورد مجرمان طبق قوانين خود عمل مي کند، و هر دخالت خارجي، دخالت در امور کشور محسوب مي شود. حکم صادر شده در مورد روزنامه نگاران هم هيچ ربطي به فعاليت هاي مطبوعاتي شان ندارد و بنا به جرمي که مرتکب شده اند، صادر شده است».
وزارت امور خارجه هم با شنيدن پاسخ تند ايران، وقت را از دست نداد و شروع به بررسي عوافب ادامه اعتراض کرد. در يک کفه ترازو، اصول مقدس مبارزه با مجازات اعدام قرار داشت و در سوي ديگر، نفت ايران و صادرات فن آوري و محصولات ايتاليايي. حساب کاملا مشخص بود. کشور ما در صدر مبادلات تجاري اش با جمهوري اسلامي باقي مي ماند. پس تا زماني که تهران خريد و فروش مي کند، مبارزه با اعدام بايد مدتي منتظر بماند.
اوگو اينتيني، که درست در وسط سفرش به مصر بود، اعلام کرد:«دولت ايران بخوبي از مقاصد دولت ايتاليا آگاه است و مي داند که ايتاليا همواره در حل مناقشات بين المللي مثل عراق، لبنان و فلسطين از طريق مذاکره، کوشيده است».
درنتيجه بايد به ايران گفت که اين ما هستيم که شوخي مي کنيم و هر چه که مي گوييم را نبايد توهين تلقي کنيد و اگر به نظرتان چنين است، ما از شما عذز مي خواهيم و ديگر تکرار نمي شود. آيا اين همان ثباتي است که نماينده دولتي که خودش را کانديداي رهبري مبارزه براي "نفي جهاني مجازات اعدام" کرده است، بايد داشته باشد؟ اما معنايي که از کلمه "جهاني" که اينتيني به آن اشاره کرد استنباط مي شود، نه به جمهوري اسلامي ربط دارد، نه به کساني که در ميدان هاي شهر به دار آويخته مي شوند. ما بي آنکه احساس حقارت بکنيم يا از خجالت سرخ شويم در برابر مبارزه با "اصول فکري" مان قرار گرفته ايم، نه يک کشور. مبارزه اي که يکي از مشخصه هاي آن اين است که بايد از هرگونه مداخله در سياست داخلي کشور ديگر، بپرهيزي و سعي در مذاکره وگفتگو داشته باشي. تنها اندوهمان از اعدام ها در ميدان شهر است. اوگو اينتيني مي گويد:«از آنجايي که ايتاليا يکي از کشورهايي است که بيش از بقيه سعي در گفتگو دارد، هرچيزي که باعث تنش مي شود و افکار عمومي را آزار مي دهد- مقل اعدام هاي دستجمعي در خيابان، کمکي به اين روند نمي کند». در واقع منظور اينتيني اين است که هر کاري خواستيد مي توانيد بکنيد، اما آن را محافظه کارانه انجام بدهيد.
براي اينکه بيشتر متوجه بشويم که سياست ايتاليا تا چه اندازه اسکيزوفرن است بايد به گفته هاي دانيله کاپتزونه نماينده حزب "گل رز در مشت" در مجلس هم توجه کرد. او که با دولت همسو است ، با اين حال هيچ فرصتي را براي گفتن حرف هاي بي معني از دست نمي دهد و با تکذيب همه حرف هاي اينتيني در مورد ايران مي گويد:«ايران ثابت کرده است که سردمدار کشورهاي شرور دنياست. اين فقط درمورد مسئله مجازات اعدام نيست. مسئله اينجاست که اين کشور به شکلي هدفمند، آزادي بيان و دموکراسي را تحت فشار قرار داده است؛ به تروريسم بين الماللي کمک مالي و از آنها حمايت مي کند و ثبات دموکراسي در خاورميانه را از بين برده است».
منبع: ايل جورناله، 6 اوت
گزارش ايل جورناله درمورد اعدام هاي اخير در ايران - سه شنبه 16 مرداد 1386 [2007.08.07]
جان ميکالسين
رم- غر زدن يکي از سخنگو هاي ايراني کافي بود. تشر زدن وزارت امور خارجه ايران و اظهار اين نکته که در امور داخلي کشور ما دخالت نکنيد، کافي بود که معاون وزارت امور خارجه ايتاليا، اوگو اينتيني دستور عقب نشيني را صادر کند. اگر فکر کرده ايد وزارت امور خارجه ايتاليا از به دار آويخته شدن 11 نفر در ميدان هاي تهران طي هفته گذشته، يا 16 نفري که قبل از آنها به دار آويخته شدند و يا 120 نفري که در سال گدشته اعدام شدند، کوچکترين ابراز ناراحتي کرده باشد، سخت در اشتباهيد: هيچ اتفاقي نيافتاد. دولت ما که پرچمدار نفي اعدام سازمان ملل است، با وظايفش ميانه خوشي ندارد. مثل لشکر شکست خورده مي ماند که پرچم اش را لگد مال کرده و اصولي که به آن پاي بند بود را به فراموشي سپرده و به انتظار روزهاي بهتر نشسته است.
بمب خوشه اي از سالن کنفرانس مطبوعاتي وزارت امور خارجه ايران پرتاپ شد، يعني همان جايي که محمد علي حسيني واکنش هاي بين المللي را نسبت به اعدام 16 نفر در هفته گذشته و دادن حکم اعدام دو روزنامه نگار کرد، به شدت محکوم کرد. در اينجا بود که وزارت امور خارجه ايتاليا بشدت به اعدام ها انتقاد کرد و خواستار متوقف شدن حکم اعدام دو روزنامه نگار شد. اما دولت ايران از طريق محمد علي حسيني به ايتاليا فهماند که اعتراض هاي ايتاليا و ساير کشور ها، اعتبار ندارد. وي گفت:« هر کشور مستقلي در مورد مجرمان طبق قوانين خود عمل مي کند، و هر دخالت خارجي، دخالت در امور کشور محسوب مي شود. حکم صادر شده در مورد روزنامه نگاران هم هيچ ربطي به فعاليت هاي مطبوعاتي شان ندارد و بنا به جرمي که مرتکب شده اند، صادر شده است».
وزارت امور خارجه هم با شنيدن پاسخ تند ايران، وقت را از دست نداد و شروع به بررسي عوافب ادامه اعتراض کرد. در يک کفه ترازو، اصول مقدس مبارزه با مجازات اعدام قرار داشت و در سوي ديگر، نفت ايران و صادرات فن آوري و محصولات ايتاليايي. حساب کاملا مشخص بود. کشور ما در صدر مبادلات تجاري اش با جمهوري اسلامي باقي مي ماند. پس تا زماني که تهران خريد و فروش مي کند، مبارزه با اعدام بايد مدتي منتظر بماند.
اوگو اينتيني، که درست در وسط سفرش به مصر بود، اعلام کرد:«دولت ايران بخوبي از مقاصد دولت ايتاليا آگاه است و مي داند که ايتاليا همواره در حل مناقشات بين المللي مثل عراق، لبنان و فلسطين از طريق مذاکره، کوشيده است».
درنتيجه بايد به ايران گفت که اين ما هستيم که شوخي مي کنيم و هر چه که مي گوييم را نبايد توهين تلقي کنيد و اگر به نظرتان چنين است، ما از شما عذز مي خواهيم و ديگر تکرار نمي شود. آيا اين همان ثباتي است که نماينده دولتي که خودش را کانديداي رهبري مبارزه براي "نفي جهاني مجازات اعدام" کرده است، بايد داشته باشد؟ اما معنايي که از کلمه "جهاني" که اينتيني به آن اشاره کرد استنباط مي شود، نه به جمهوري اسلامي ربط دارد، نه به کساني که در ميدان هاي شهر به دار آويخته مي شوند. ما بي آنکه احساس حقارت بکنيم يا از خجالت سرخ شويم در برابر مبارزه با "اصول فکري" مان قرار گرفته ايم، نه يک کشور. مبارزه اي که يکي از مشخصه هاي آن اين است که بايد از هرگونه مداخله در سياست داخلي کشور ديگر، بپرهيزي و سعي در مذاکره وگفتگو داشته باشي. تنها اندوهمان از اعدام ها در ميدان شهر است. اوگو اينتيني مي گويد:«از آنجايي که ايتاليا يکي از کشورهايي است که بيش از بقيه سعي در گفتگو دارد، هرچيزي که باعث تنش مي شود و افکار عمومي را آزار مي دهد- مقل اعدام هاي دستجمعي در خيابان، کمکي به اين روند نمي کند». در واقع منظور اينتيني اين است که هر کاري خواستيد مي توانيد بکنيد، اما آن را محافظه کارانه انجام بدهيد.
براي اينکه بيشتر متوجه بشويم که سياست ايتاليا تا چه اندازه اسکيزوفرن است بايد به گفته هاي دانيله کاپتزونه نماينده حزب "گل رز در مشت" در مجلس هم توجه کرد. او که با دولت همسو است ، با اين حال هيچ فرصتي را براي گفتن حرف هاي بي معني از دست نمي دهد و با تکذيب همه حرف هاي اينتيني در مورد ايران مي گويد:«ايران ثابت کرده است که سردمدار کشورهاي شرور دنياست. اين فقط درمورد مسئله مجازات اعدام نيست. مسئله اينجاست که اين کشور به شکلي هدفمند، آزادي بيان و دموکراسي را تحت فشار قرار داده است؛ به تروريسم بين الماللي کمک مالي و از آنها حمايت مي کند و ثبات دموکراسي در خاورميانه را از بين برده است».
منبع: ايل جورناله، 6 اوت
No comments:
Post a Comment